Idealne rogale śniadaniowe według przedwojennego przepisu

Jeśli znalazłby się ktoś chętny – w celu zupełnie obojętnym – do przeanalizowania typowego jadłospisu w polskim domu, bez najmniejszej nawet wątpliwości w kwestii śniadań w czołówce takiego zbytecznego rankingu znalazłyby się kanapki. Ba! Idę o zakład, że podobnie wysoko uplasowałyby się też w kategorii drugiego śniadania do pracy. A ile znalazłoby się i takich, co jedzą je również na kolację – choć to akurat podobno potrafi człowieka skutecznie i szybko utuczyć. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że niektórzy żywią się niemal wyłącznie chlebem z różnymi dodatkami.

Widziałam nawet taki przypadek osobiście w okresie studiów – kolega z grupy, opuściwszy dom rodzinny a nie posiadający w minimalnym nawet stopniu zdolności kulinarnych uczynił kanapki całkowitą niemal podstawą swojej diety. Zaręczyć mogę, że chłopak przeżył, miał się nawet zupełnie dobrze i sprawiał wrażenie – przynajmniej z powierzchownych obserwacji – zdrowego i w pełni sił witalnych i taka monotonna skądinąd dieta nie zdawała się poczynić większych spustoszeń w młodym organizmie przez grubo ponad rok. Jak sytuacja wyglądałaby gdyby trwało to dłużej stwierdzić nie mogę, bo jak to zwykle w życiu mężczyzn bywa, miłość mu magicznie tę dietę odmieniła. Poznawszy dziewczynę swoich marzeń, biedaczka tak się zmartwiła jego sposobem odżywiania, że skwapliwie przygotowywała mu posiłki na kilka dni naprzód, które miał sobie tylko odgrzewać. W czepku się chłopak musiał urodzić, że szybciej się nam nim taka dobra dusza zlitowała, niż zdążyły mu się znudzić te jego kanapki bo gotów byłby jeszcze umrzeć śmiercią głodową prędzej niż podjąć naukę gotowania!

Wracając jednak do dzisiejszego wpisu, bo po to właśnie tu się jednak spotkaliśmy – oczyścić się muszę ze wszelkich potencjalnych podejrzeń, które ktoś mógłby na podstawie powyższych paragrafów wysnuć, że kanapki jako jedzenie w jakikolwiek sposób umniejszam. Boże broń, bo sama kanapki uwielbiam! Kanapka jednak kanapce nierówna i niewątpliwie przyrządzenie takiej idealnej jest jakąś tam jednak sztuką. Ponieważ jednak w każdym wariancie smakowym, podstawą i większością składu kanapki jest pieczywo, to o nim właśnie chciałam dziś powiedzieć.

Mój ulubiony rodzaj pieczywa to takie domowe, pieczone na zakwasie – w zależności od humoru – białe albo razowe z chrupiącą skórką i cudownie świeżym, sprężystym wnętrzem. Na samą myśl o takim chlebie robię się głodna! Wydaje mi się jednak, że temat pieczywa w ostatnich latach systematycznie spłycamy sięgając głownie albo właśnie po zwykłe bochenki albo kajzerki. Gdzie się podziały rogale?! Maślane, świeże rogale posypane makiem kiedyś nieodłącznie kojarzyły mi się z rodzinnym śniadaniem, teraz ciężko je nawet, zupełnie nie wiem czemu, wypatrzeć w piekarniach! 

Przepis na rogale jak zwykle odkopałam ze starej książki, tym razem z 1933 roku, i sprawdził się fantastycznie! Rogale maja idealną teksturę, ciasto wyrabia się i rośnie zupełnie bezproblemowo i smakują rewelacyjnie z dowolnymi dodatkami – z konfiturą, twarożkiem czy jako baza do normalnych kanapek – smakować będą fantastycznie a dodatkowo cieszyć oko! W oryginalnej książce autorka polecała je jako łatwe, niekosztowne i smaczne i słowo daję, że w niczym nie skłamała! Jak to w przypadku pieczywa drożdżowego bywa, najlepiej smakują w dniu wypieku ale i na następny dzień będą wszystkim smakowały! Polecam na rodzinne, niespieszne śniadania!