Pieczone ziemniaki jak z ogniska!

Czy tylko mi to całe przedwiośnie już do szpiku kości obrzydło? Teraz nic jak tylko tęsknić za pierwszymi oznakami wiosny, a że człowiek w naturze swojej zachłanny to co mi tam, w tym wyczekiwaniu sięgnąć można przecież jeszcze dalej – do lata. A lato no to przecież kolejne powody do tęsknot! Na przykład do letniego ogniska!

Coraz rzadziej już jeździ się na ogniska, a przecież mało w życiu jest tak wyjątkowych form spotkań towarzyskich co przy ognisku właśnie! Wydaje mi się niestety, że jest to już coraz mniej popularna forma spędzania czasu bo pewnie już niemodna i teraz potrzebne zapewne są też różnorakie pozwolenia no bo bez pozwolenia to się las spali jak nic… Ech,  mam gdzieś tam cichą nadzieję, że taka forma wspólnego przesiadywania jednak jeszcze przeżyje swój renesans…

Wspomnienie ogniska w gronie rodziny czy przyjaciół, przy nierozerwalnym brzdękoleniu gitary (bo przecież zawsze ktoś z gitarą się znalazł), przy kiełbaskach i kromkach chleba opiekanych na drewnianych kijkach to przecież coś co towarzyszy nam przez całe życie. Bo takie ognisko to przecież też nie od tak się też robi. Troszkę się trzeba było zorganizować. Ktoś był od czyszczenia lasu ze wszelkich suchych patyków na rozpałkę, ktoś od rozpalania, ktoś od pomocy dla kogoś kto rozpalał (bo przecież zawsze okazywało się, że oswojenie żywego ognia to jednak wcale nie taka prosta sztuka i ludzie pierwotni jednak trochę natrudzić się do pchnięcia ewolucji o ten milowy krok musieli). 

Pominąć też nie można, że samo opiekanie to też była sztuka! Ba! Od samego trzymania kijka nad ogniem można było zgłodnieć bo przecież nie można trzymać go za blisko ale też nie za daleko od ognia tylko na odpowiedniej wysokości. A że wysokość “właściwa” zawsze wymuszała boleśnie nienaturalne wyginanie rąk no to już zapłata za ucztę chwilę później. Warto było pocierpieć!

No i jak tu zapomnieć o pieczonych ziemniakach! Chociaż te były akurat najłatwiejsze to jednak sam zapach takich już upieczonych kusił do tego stopnia, że zawsze sobie człowiek ręce i język poparzył żeby się do nich dobrać. 

Dla tych, co tęsknią za tym smakiem równie bardzo co ja mam dobrą wiadomość – takie ziemniaki (no, prawie takie!) przygotować możemy również w domowym zaciszu i choć może nie zastąpią one nigdy tych ogniskowych – naprawdę ogniskiem pachną i zdecydowanie przypominają w smaku. Zamiast w popiele będą się piekły w mieszance mąki z solą a efekt – gwarantuję, że zadziwi domowników. Ba! Może nawet ktoś wyciągnie z szafy gitarę…