Wiedeńskie ciasteczka migdałowe Linzer “z okienkiem”

Tytuł tego wpisu powinien brzmieć chyba “Ciasteczka do reszty klasyczne”, a ponieważ podejmowanie zupełnie nieistotnych w szerszym kontekście decyzji nie należy do moich mocnych stron wcale, poznacie obie wersje wprowadzenia do dzisiejszego wpisu. A pisać jest o czym! 

Ciasteczka Linzer to miniaturowa wersja klasycznego austriackiego tortu – również Linzer, bo od miasta Linz. Nazwa może i mało kreatywna, ale przynajmniej miasto zapisało się solidnie i na dobre w zbiorowej świadomości – przynajmniej pasjonatów łakoci. Wypada zresztą z czystej przyzwoitości wspomnieć, że tort jest to też nie byle jaki, bo wedle wszystkich znanych mi źródeł – najstarszy na świecie! Przynajmniej przepis na niego jest najstarszym jaki udało się nam współcześnie znaleźć. Pochodzi bowiem z 1653 roku, czyli okresu kiedy u nas kończyło się właśnie Powstanie Chmielnickiego.

Nie o torcie ani tym bardziej o powstaniu jednak dzisiaj mowa, a o ciasteczkach! Ciasteczkach, które podbijają serca i przy okazji próżność – człowiek nazbiera na ich temat tyle pochwał, że ego rośnie niemiłosiernie! Każdy z odrobiną przyzwoitości przyzna przecież, że prezentują się jak z obrazka – pewnie przez to kolorowe, lśniące “okienko” z konfitury. Ale mało, że wyglądają to i pysznie jeszcze smakują! Migdałowe, idealnie kruche, przełożone konfiturą z malin lub jak u mnie dziś – z moreli, po prostu obłędne! Zwłaszcza na drugi dzień, kiedy smaki migdałów, cynamonu, wanilii i skórki cytrynowej się ze sobą zdążą przegryźć a kruche ciasteczka nieco zmiękną od konfitury nie można się po prostu od nich oderwać.

Te małe cudeńka są z rodzaju tych, które sprawiają, że czujemy się jakoś tak “od święta”. Nie dość przecież, że ciasteczka są domowe, to jeszcze wyglądają na tyle efektownie i delikatnie, że sięga się po nie z tym specyficznym rodzajem świadomego apetytu – w odróżnieniu od tych ze sklepowej półki, po które sięgamy machinalnie i zjadamy chyba tylko dlatego, że są słodkie. Ciasteczka migdałowe z konfiturą są na tyle klasyczne, że przywodzą na myśl najlepsze tradycje domowych wypieków nawet przygotowane pierwszy raz w życiu. Macie takie smaki? 

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nakład pracy włożonej w przygotowanie ciasteczek naprawdę jest znikomy – w bardzo krótkim czasie i w bardzo prosty sposób wychodzą nam małe, świąteczne dzieła sztuki. W dodatku bez całej zabawy z mozolnym dekorowaniem, lukrowaniem i Bóg jeden raczy wiedzieć jakimi jeszcze zabiegami estetycznymi. W okresie Świąt, kiedy z kuchni ilości jedzenia wychodzą nie przymierzając hurtowe na takie wygłupy żadna pracująca zawodowo kobieta pozwolić sobie raczej nie może – no, chyba że mowa o pierniczkach bo na nie jednak przynajmniej jeden wieczór się zazwyczaj w większości domów rezerwuje.

Te natomiast ciasteczka są po prostu ładne z natury, bez żadnych udziwnień. Pamiętać trzeba tylko, żeby cukrem pudrem sypać te wycięte ciasteczka jeszcze przed przełożeniem, inaczej zasypiemy konfiturę i zrujnujemy sobie efekt estetyczny. Ciasto jest raczej bezproblemowe w obróbce, ale jak z każdym maślanym – nie ma się co guzdrać bo zacznie się kleić. A jakie u Was w tym roku zagoszczą słodycze? 

 Jak to z większością ciastek bywa – i te są jednak w jakimś tam stopniu delikatne. I chociaż nadają się świetnie do rodzinnego pieczenia na kilka rąk (i małych rączek), to jeśli proces będzie trwał zbyt długo a w kuchni – jak to w kuchni – mamy ciepło to nam się nasze misternie wycinane ciasteczka zaczną trochę mazać, kleić i rozwalać. Jakby kogoś takie nieszczęście spotkać miało, wystarczy ciasto na powrót chwilę schłodzić w lodówce a samemu w tym czasie uspokoić nerwy, na przykład popijając kawkę.